จากบ้านนามาลุยดงต่งโต้น

ตอนที่ 4

ถึงห้วยผึงถึงแล้ว                 ทางจร

ริมฝั่งทางสาคร                                    แหล่งห้วย

น้ำใสหลั่งสิงขร                                   จากเทือก   ภูพาน

เป็นแหล่งอุดมด้วย                              พืชไม้นานาพรรณ

โอ้ลำเนาถิ่นนี้                      เคยมา

แสนสุดเสน่หา                                    แน่นแฟ้น

พาเจ้าลำเนามา                                     เที่ยวเล่น

ภูมิถิ่นแดนนี้แม้น                               เปรียบแล้วภูมิสวรรค์

                เมื่อครั้งคราวก่อนนี้            เคยมา

สุขทุกข์เราก็พา                                    กราบไหว้

พ่อองค์พระประธาน                          ศักดิ์สิทธิ์

พรที่ประสงค์ไว้                                   หวังได้ทุกประการ

                การงานทุกอย่างสิ้น            กันมา

พลัดพรากพี่จากลา                              ไกลเจ้า

สิ้นสุขเสน่หา                                       ร้าวรวด

สังเวชชะตาเข้า                                    เหยียบย่ำธรณิน

                ไฟแดงรถจะต้อง                 จอดรอ

สิ้นสิ่งทุกอย่างหนอ                            จบแล้ว

สิ้นรักสวาทพอ                                    อกหัก

รักสะดุดหรือน้องแก้ว                        จึ่งต้องจากกัน

                ดั่งแผ่นดินทรุดแล้ว             ปฐพี

เห็นซึ่งอเวจี                                          เดือดด้าน

นรกที่อยู่นี้                                            บ่เท่า    ใจพี่

ใจพี่นี้ฟุ้งซาน                                       ดุจแล้วเพลิงกัลป์

                แต่งชุดดำต่างต้อง               คนตาย

ล้วนแต่งทั้งหญิงชาย                          เพียบพร้อม

สิ้นสุขทุกข์ใจกาย                                หมองหม่น

สิ้นสิ่งสิ้นแสงอ้อม                              อาบเนื้อกายระกำ

                ริมคลองคลื่นคละครั้ง        ทะลัก

กระแทกเคลื่อนซากซัก                      สังเวช

เห็นแล้วแทบกระอัก                           อกพี่

คลื่นซัดให้เห็นเหตุ                             พี่ต้องร้างนวล

                อบอวนหอมกลิ่นคลุ้ง         โชยมา

หอมกลิ่นแก้มนวลบุหงา                   พี่นั้น

หอมส่งอิ่มอุรา                                     แย้มแยก

ยิ้มปากก็เมื่อครั้น                                 กลิ่นแก้มของนาง               

                เห็นเมรุแลโดดตั้ง               ในวัด

แสนสลดและอึดอัด                            แทบสิ้น

เงียบสงัดวังเวงวัด                               ใครบ่    แลมอง

เสียงแว่ววังเวงดิ้น                               ทุกข์ด้าวทรมาร