จากบ้านนามาลุยดงต่งโต้น
ตอนที่ 5
ถึงสมเด็จเมื่อนี้ เวลา
ไกลพี่ที่ร้างลา จากเจ้า
นวลพิศพี่ครวญหา มาแนบ อิงกาย
เคยสุขกลับหมองเศร้า อยู่ไร้เอมอร
สิ้นแสงตะวันลับ ขอบฟ้า
สีสุกสะอาดตา แบ่งชั้น
ส้มแดงที่อวดอ้า สีฉูด บาดใจ
อาทิตย์จะลับขอบขั้น ทับด้วยสิงขร
รอนรอนอ่อนใจแผ้ว อาลัย
นึกหน้าน้ำตาไหล สุดเศร้า
สองแก้มที่เอ่อไหล หน้านุช น้องเอย
ร้าวสุดหทัยเจ้า จากแล้วแก้วใจ
สุดอาลัยครวญคร่ำ น้ำตา
สิ้นรักเสน่หา นุชน้อง
พี่ต้องจำใจลา ฝืนข่ม
ใจตกปรามาสต้อง ดั่งร้าวดวงใจ
กาฬสินธุ์มาถึงแล้ว มหาวิทยาลัย
ที่เปรี่ยมศรัทธาใจ ส่งสร้าง
หญิงบุรุษเติมให้ มานะ อดมา
พูนเพิ่มปัญญาอ้าง อยู่สร้างปัญญาชน
เป็นถิ่นแดนต่งโต้น เรียกขาน
สืบตั้งแต่โบราณ แห่งนี้
อุดมถิ่นภูมิฐาน สร้างสืบ
เป็นแหล่งเรียนรู้นี้ อยู่ให้ชนเรียน
เป็นถิ่นสมบูรณ์ด้วย อารยา
วัฒนธรรมงามตา สืบต้อง
มีขนบธรรมเนียมมา สืบสู่ รุ่นชน
สานต่อสืบสู่ห้อง เรียนรู้โลกไกล
ทั้งบ้านเรื่องเริ่มสร้าง หลักแหล่ง
ดินที่ทำกินแบ่ง ขายค้า
เริ่มสร้างตึกหลายแห่ง เพื่อพัฒน์ ชุมชน
ห้องเช่าห้องหอท้า อยู่ร่วมอาศัย
แสงไปแสงส่งให้ เห็นกัน
แสงเรื่องเรืองเงาจันทร์ เทียบได้
ยามคืนค่ำตะวัน ลาลับ
สิ้นแสงวังเวงให้ อยู่ห้องแรมจร
มาร้างแรมนุชนี้ พี่เศร้า
เรียนเพื่อสานสืบเรา มั่นไว้
ชีวิดจะผ่อนเบา คลายทุกข์
พี่บ่ลืมน้องให้ ตรมต้องหมองเอย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น